Leven en laten gaan
De poort wordt gesloten,
het licht lijkt gedoofd.
Maar niet in het hart,
want daar leef je voort.
Voorbij gaat de tijd,
waarin rupsen opgroeien.
Telkens vooruitdenkend,
hoe de vlinder zal uitbloeien.
Deze vlinder vliegt hoog,
en vindt zijn eigen pad.
Omhoog verandert het leven,
zonder twijfel landde het zacht.
Maar herinneringen blijven,
een kern die licht uitstraalt.
Dit licht achter die poort,
betekent dat je toch ademhaalt.
(geschreven door Miriam van Riet, voorgelezen tijdens 'Poëzie van leven en dood', december 2012)