Dit gaat over mijn eerste grote liefde, Rianne.
Wie jij was, wie ik ben.
Ik weet meteen over wie dat gaat voor mij.
Ik heb alle herinneringen geleidelijk aan in een kistje gedaan
Maar doe het graag voor de gelegenheid nog een keer voor mezelf en jullie open.
Het is lang geleden,
Maar als gisteren soms.
Het was 1989, het jaar van de hoop vanuit de diepte; de muur die werk afgebroken.
En de studentenopstand op het Hemelse Plein.
Een bijzonder jaar, ook voor mij persoonlijk.
Strijd, idealen, zoeken naar je rol als student vol ambities in die grote wereld.
Ondertussen ontdekte ik ook de kwetsbaarheid, vriendschap en de liefde,
Als 21 jarige zoeker
Alles lag open, alles kon en ook was er grote onzekerheid.
Toen was jij daar – al jaren dicht bij me,
Maar opeens dichter dan dicht.
We wilden samen onze bijdrage gaan leveren aan die betere wereld.
Waar we kritisch over discussieerden en van genoten.
Maar we moesten intussen ook tentamens halen en projectvoorstellen schrijven…
Jij relativeerde vaak voor mij en wist te onderscheiden wat echt belangrijk was.
We ontdekten de liefde, het was nog pril, we zouden nooit meer loslaten. Ik bewonderde je kwetsbaarheid met lef. Je eerlijkheid en je strijdkracht.
Ik heb geprobeerd ervan te leren. En nog.
Ik zou al spoedig op stage gaan naar W Afrika en we bereidden ons voor op het afscheid.
Een tijdelijke scheiding en daarna nooit meer.
We beloofden elkaar: nooit meer zolang zonder elkaar te zijn. Mooie dingen zijn toen gezegd. Nog dingen ten afscheid samen gedaan. Samen en kostbaar beleefd.
Niet wetende dat het zo’n definitief afscheid zou worden.
En toen 25 jaar geleden; stond voor mij de wereld even stil.
Op zondagavond 10 december kreeg ik te horen dat er een eind was gekomen aan jouw leven. Een ongeluk in Nijmegen.
Even was het heel koud en alleen.
Ik heb het een plekje moeten geven. Dat blijk je dan ook te kunnen. Troostrijke dingen gebeuren. De warmte van het leven kwam weer terug en ook komen er opnieuw mensen die je raken. Met dankbaarheid kijk ik terug wat ik destijds heb mogen meemaken. Dankbaar en soms nog even met een intense traan.
Ergens vond ik een prachtige kaart waarop een gedicht van Ida Gerhardt: Zevenmaal om de aarde te gaan. Ik kende Ida G toen niet maar vond het een prachtige tekst. Gaandeweg heeft het meer betekenis gekregen tot en met dat Pieter ontdekte dat het door Trijntje Oosterhuis is gezongen!
(geschreven door Annet Timmerman, voorgelezen tijdens de poëziemiddag 'Wie jij was, wie ik ben', december 2014)