De luiken van je huis zijn gesloten.
In de koele donkere kamer lig jij,
wijze oude vrouw.
Mijn kinderdromen werden door jou gevuld.
Ik heb je een beetje verwaarloosd
toen ik groter werd.
De oude klok tikte je leven uit
toen ik er niet was!
En de luie poes waakt
over je stille huis-in-de-zon
nu ik hier sta: alleen!
Kind van jouw kind,
voor het leven,
jij reeds erbuiten,
maar nog in mij...
(geschreven door Marleen Smans, voorgelezen tijdens de poëziemiddag 'Poëzie van leven en dood', december 2012)